وقتی بحث ابتذال در وبلاگستان فارسی شروع شد، گرد و خاکی به هوا بلند شد که می‌توانست حرف‌های درست و حسابی را هم در میان خود گم کند. زمان گذشت و کم‌کم برخوردهای جدی‌تر با این موضوع نمایان شد. آخرین نمونه‌اش پی‌گیری بحث توسط علیرضا دوستدار است که صفحه‌ی ویژه‌ای را برای این کار در نظر گرفته است. همان آیام محمدحسن شهسواری هم در بین گپ‌هایمان گفت که به بهانه‌ی ماجرا قصد دارد یادداشتی تحلیلی بنویسد. کلی به او غر زدم تا بالاخره دست به کار نوشتن شد و حاصلش شد یک یادداشت طولانی در سه بخش با عنوان کلی رسانه، داستان کوتاه و وبلاگ.
شهسواری یک داستان‌نویس است و در عین حال مسلط به مباحث تئوریک داستان‌نویسی. برای همین داستان کوتاه هم یکی از محورهای یادداشتش قرار گرفت. ولی او کارشناس دانش ارتباطات نیز هست و دارد در همین رشته فوق لیسانس هم می‌گیرد. به همین خاطر تازگی‌ها در نوشته‌هایش ردپای آشکار و شیرین مباحث ارتباطات را هم می‌توان دید. او در بخش اول یادداشتش به بررسی موضوع گروه‌های اقلیت و اکثریت پرداخت و در قسمت دوم هم جایگاه داستان کوتاه را نسبت به رسانه‌های این دو گروه بررسی کرد. اما در بخش سوم با عنوان بحران فرهنگی در وبلاگستان فارسی سرانجام به اساسی‌ترین بخش بحث رسیده که می‌توانید آن را در پنجره‌ی پشتی بخوانید.
تحلیل‌های او در این یادداشت مبنای علمی دارد و همین امر باعث شد که به‌رغم قلقلک‌های ناخوشایند برخی نظراتش مقاومتی در مورد انتشار آن در پنجره‌ی پشتی نکنم. حرف حساب است دیگر. با خودم گفتم در صورتی می‌توانم برخی نظراتش را رد کنم که توانایی علمی‌اش را در خودم ببینم. به هر حال من یکی شخصا خیلی خوشحال‌ام که اولین خواننده‌ی نوشته‌های او هستم حتا اگر در نوشته‌اش بر من خرده گرفته باشد. پیشنهاد می‌کنم آخرین بخش نوشته‌ی طولانی او را با عنوان بحران فرهنگی در وبلاگستان فارسی، از سر حوصله و با دقت بخوانید و اگر می‌توانید بحث را گسترش دهید. بسم‌الله!
پیوند
[صفحه‌ی ویژه‌ی ابتذال در وبلاگستان/ حاوی همه‌ی مطالب و لینک‌های مربوط/ از وبلاگ دوستدار، دانشگاه هاروارد]
بدون نظر