آقا جون! من نه انگیزه ی سیاسی نوشتن دارم و نه حوصله اش رو. اگه گاهی هم می بینین یه چیزایی هست تو این وبلاگ، اولا به خاطر گره خوردن همه چیز – حتا دستشویی رفتنِ- مون با سیاسته( حتما یادتون هست زمان جنگ خیلی ها موقع دستشویی رفتن بلند اعلام می کردن که می رن سری به صدام بزنن، نه؟!) و دومش این که بعضی حرفا و تامل ها درسته که ظاهرش سیاسی به نظر می آد ولی انگیزه ی فرهنگی باعث می شه به اونا اشاره کنم. مثل همین دو تا کارت عروسی که اولی حدود ۱۰ماه پیش برای خودم فرستاده شد و دومی هم همین دیشب از طریق یکی از دوستان به دستم رسید. من کاری به این که امسال سال عزت و افتخار حسینی ست ندارم ولی نگران عادت های فرهنگی ای هستم که نمی دونم پس فردا چه جوری قراره جامعه باهاشون کنار بیاد. باور کنین این چیزا دیگه از مرز دین فروشی رد شده و داره نهادینه می شه، درست مثل قانون گریزیِ ما ایرانی ها توی ترافیک که تبدیل به یک عادت فرهنگی شده و اصلاحش کار حضرت فیله! آخه آقایون نویسنده و هنرمند و روشنفکر! چرا یا از این ور ِ پشتِ بوم می افتین و سیاسی کار می شین و یا از اون ور می افتین و کارتون می شه ارضای دغدغه های کاملا شخصی در آثارتون؟ چرا نگاه تون رو عمیق تر نمی کنین و اندیشه های بزرگ رو پشتوانه ی کاراتون قرار نمی دین؟ پس روشنفکر یعنی چی؟ آخه جماعت جوونی که خود ما رو قبول ندارند، چطور انتظار داریم حرف های ما رو بفهمند؟ پس تکلیف چیه؟ ها؟!
این هم متن کارت ها (کاش می تونستم عکس کارتِ اولی رو هم این جا می گذاشتم و می دیدید):
بعونک یا لطیف
قطره ای از عشق چکید. بارقه ای از نور تابید. نمی از رحمت سبزش بارید، تا در سال سرخ حسینی(ع) ودر ایام طلوع خورشید سامرا، اباالمهدی(عج) امام عسگری(ع) در آسمان مهر زهرایی(س) و حیدری(ع) دو کبوتر سفید، منتظر و چشم به راه سبز او (عج) تا بیکران رحمتش، چو دو سیمرغ بلورین بپرند و به شکرانه این نعمت در مجلس جشن و سرور، شاهد این پرواز خواهیم بود.
******
ممنون از روزگار من به خاطر آپلود عکس
بدون نظر