پرتو شریعتمداری: از جمله برنامه‌های تلویزیونیِ محبوب در انگلیس برنامه‌هایی هستند که در آن‌ها مردمِ عادی اشیایی کهنه و ظاهراً کم‌ارزش را که گاه از آباء و اجدادشان به ارث برده‌اند یا از عتیقه‌فروشی‌ها خریده‌اند یا به هر دلیل دیگری در اختیار دارند به…
آرمان ریاحی: «کازیمودو»ی مغموم! حالا دیگر جایی برای به یاد آمدن نداری، کلیسای پرآوازه‌ی نوتردام را؛ همان مکانی که سال‌ها در خاطرات ما ناقوس سنگینش را با عضلات ورزیده‌ات به صدا درمی‌آوردی، با همان ماهیچه‌هایی که زورِ یک حیوان در آن‌ها نهفته بود، که…
رضا شکراللهی: دیروز ۱۱ فروردین ۱۳۹۸، مراسمِ نخستین دوره‌ی جایزهی مؤسسه‌ی بین‌المللیِ موسیقیِ آقاخان در موزه‌ی گولبنکیانِ لیسبونِ پرتغال با حضور برگزیدگان و مهمانانی از چهارگوشه‌ی دنیا از جمله ایران برگزار شد. در این مراسم خودِ آقاخان (عنوانِ کامل: حضرتِ والا کریم آقاخان) نیز حضور…
عادل فردوسی‌پور شگفتی‌آفرین است. از کراماتش یکی این‌که روزی برای زیارتِ امام رضا(ع) با همراهانش به صحن می‌رود و به ضریح نرسیده متولّیانِ حرم بیرونش می‌کنند. مؤمنین ضریح را رها کرده و به گردِ او حلقه زده بودند و چنان ولوله‌ای برپا شده بود…
رضا شکراللهی: از خوابگردِ قدیم که اثاث می‌کشیدم به خوابگردِ جدید، یعنی همین‌جا که می‌بینیدش، خیال می‌کردم خیلی زود با چند تا کلیکِ ناقابل کلِ بایگانیِ این‌همه‌سال را هم به این‌جا منتقل می‌کنم. نشد. هنوز هم نشده. برای همین تصمیم گرفتم هرازچندگاه سری به توبره…
رضا شکراللهی: نمی‌دانم اگر محمدرضا لطفی زنده بود و محمد معتمدی ازش می‌پرسید بروم آلبوم تازه‌ام را در «سازمان اوج» دربیاورم، لطفی به او چه می‌گفت. این را هم نمی‌دانم که اگر لطفی الان زنده بود، آیا اصلاً محمد معتمدی را می‌پذیرفت تا راهی…
عامه‌پسند واژه‌ای پربسامد و از ریخت‌افتاده است. پربسامد است چون از متونِ مکتبِ فرانکفورت تا مقالاتِ ادبی و موسیقایی و سینمایی را دربرمی‌گیرد و از ریخت‌افتاده است چراکه بنا به نظر و مصادیقِ موردنظرِ به‌کاربرنده‌اش تغییرِ معنا می‌دهد. گاهی عامه‌پسند به‌معنای هنر یا اثری سطحی…
بیزززز! یک صدای آشنا برای بیننده‌های یک مسابقه‌ی بسیار بسیار مشهورِ تلویزیونی با مخاطبانِ انبوهِ جهانی. آیا این‌جا شاهد شگفت‌زدگی «سایمون کاول» یا جیغ‌های هیجان‌زده‌ی «تیرا بنکس» خواهیم بود؟ نه! در این‌جا، امین حیایی لبخندهای یک‌وریِ همیشگی‌اش را تحویل‌مان می‌دهد و رؤیا نونهالی در…
زخم‌ها همیشه تازه می‌مانند، مثل گل‌هایی که آب‌شان بدهی. و شاید روح ۱۳۸۹ آنجا بود که همیشه اسم تو بوده، اول و آخر حرفام، بس که اسم تو رو خوندم، بوی تو داره نفسام…
روایت تصویری زندگی فردی مرکوری در این فیلم یکپارچه به نظر می‌رسد، اما ساختار روایی آن یکپارچه نیست. فیلمنامه‌نویس و کارگردان این فیلم، لابد به دلیل خلأ نیمه‌تاریخی، ترجیح داده‌اند روایت زندگی فردی مرکوری را موزائیکی درآورند؛ پریدن از این کاشی به کاشی بعد.…