پیش از این درباره‌ی رؤیایم درباره‌ی نقد و شکستم نوشته‌ام. بعدها فکر کردم اگر معلم خوبی در این زمینه داشتم شاید می‌توانستم به آن چیزی که می‌خواستم برسم. خوشبختانه در سال‌های اخیر با وجود بزرگانی چون دکتر پاینده، دکتر نجومیان، دکتر سجودی و… نقد آکادمیک در ایران پیشرفت خوبی داشته و امیدواریم این استادان به تربیت شاگردانی در حد خود و ای بسا بالاتر، بپردازند تا فضای نقد موجود از رخوت و گاه سردستی‌نویسی، رهایی یاید.
با خبر شدم که دکتر کامران سپهران قصد آغاز دوره‌ی «نقد خلاق» را در شهر کتاب دارد. من تا به حال سه بار در سخنرانی‌های دکتر سپهران حضور داشته‌ام و همیشه از شادابی گفتارش و تازگی‌ای که در متن می‌دمد که بی‌شک مبتنی بر سواد آکادمیک‌اش است، شاداب و طربناک شده‌ام. ضمن آن که با چندین و چند تن از شاگردان دکتر سپهران به گپ و گفت نشسته‌ام و همواره از آن‌ها شنیده‌ام که او چه راهنمایی‌های خوبی در این زمینه به آن‌ها کرده است.
افسوس که زمان دوره به وقت من نمی‌خورد وگرنه در این دوره شرکت می‌کردم تا شاید بتوانم به رؤیای دیرینم جامه‌ی عمل بپوشانم. اما شما دوستانی که علاقه‌مندِ نقد ادبی و هنری هستید، فرصت را از دست ندهید و این دوره را آزمایش کنید. شاید رؤیای شما محقق شود.