برگزاری مراسم جایزه‌ی روزی روزگاری در شرایطی روی می‌دهد که تا کنون زمان و مکان آن چند بار تغییر کرده و نهایتاً به همین مکان، یعنی چهاردیواری دبیر جایزه که تازه معلوم هم نیست چه‌قدر اختیاری ست، رضایت داده است. با این حساب شاید بتوان نام جایزه را نیز به «چه روزی! عجب روزگاری!» تغییر داد.
تغییرات زمانی و مکانی اهدای جوایز نشان‌دهنده‌ی دربه‌دری هنر و ادبیات است. دربه‌دری هنر و ادبیات از جفرافیای میهنی به جهانی ممکن است در موارد استثنایی به تولید آثار برتری بینجامد، ولی هنرمندی که در درون خود مدام در حال اسباب‌کشی ست و چهارچشمی مراقب است که «چه» و «چگونه» بنویسد که هم به‌روز باشد و هم متأثر از روزگار، پیشاپیش به سرنوشت جایزه‌ی روزی روزگاری گرفتار است.
پریشب، در مراسم اجباراً خصوصی جایزه‌ی روزی روزگاری، این چند خط را عنایت سمیعی در مقدمه‌ی سخنرانی‌اش در باره‌ی «مشیت علایی» خواند. گزارش مراسم را در این‌جا می‌توانید بخوانید.