یکی از معدود مطالب قدیمی خوابگرد که هم‌چنان پس از چند سال پیوسته بازدیدکننده دارد و کامنت و ایمیل‌های پرسش یا تشکر، مطلب شیوه‌نامه‌ی ساده‌ی نگارش فارسی در کامپیوتر و برای وب است. دلم نیامد تازه‌ترین ایمیلی را که در این باره گرفته‌ام، منتشر نکنم. مقصودم از این کار، بیش‌تر سطر پایانی و شاعرانه‌ی آن است که عجیب لذت بردم از آن. بخوانید:
liman: آقای خوابگرد خیلی عزیزم
از وقتی که کیوان ارزاقی لینک مربوط به شیوه‌ی نگارش فارسی در وب را گذاشت آن گوشه‌ی وبلاگش و من آمدم سراغ پست قدیمی شما و برنامه‌ی مورد نظر را روی کامپیوترهای خودم، اطرافیانم و آبا و اجداد احتمالی‌ام تحت xp و vista نصب کردم و دعای به شدت خیری برای شما به آسمان‌های احتمالی فرستادم و شاید هم فوت کردم توی مونیتور، مدتی می‌گذرد. به شدت مشکل نیم‌فاصله‌ام حل شده است. اما دچار مشکل بسیار اساسی شده‌ام. گفته بودید: سه نقطه و نه بیش‌تر. من سه نقطه می‌گذارم زان پس و نه بیش‌تر، ولی همیشه به نظرم می‌رسد که تعداد نقطه‌ها برای مقدار چیزی که از پس آخرین کلمه ننوشتم، بسیار بیش‌تر است. بعضی حس‌های سه‌نقطه‌ای یک دنیا نقطه می‌خواهند…