چند وقتی‌ست تلویزیون کلیپی را پخش می‌کند که سرود آن، بازآفرینی سرود مشهور «ای ایران» است. این کلیپ را من دستِ‌کم دوبار در شبکه‌ی ۵ دیده‌ام. شنیدن این سرود، روح هر ایرانی‌ای را، از هر قوم و طایفه‌ای با هر مسلک و مرامی در هر موقعیت و مکانی، قلقلک می‌دهد؛ چه با صدای بنان باشد، چه سرشار و چه دیگران. این سرود از مرز یک اثر هنری فراتر رفته و اکنون دیگر یک سرمایه‌ی ملی، فرهنگی، هنری و حتا سیاسی‌ست. سرودی که روی این کلیپ شنیده می‌شود، توسط سیدبهنام ابطحی بازآفرینی و ضبط شده و تنظیم چندان شایسته‌ای ندارد. خواننده‌ی آن هم آدم چندان مشهوری نیست (دستِ‌کم من نمی‌شناسمش و اسمش را هم فراموش کردم). اما تغییر ظریف و مهمی در شعر این سرود ایجاد شده که مسئولیت آن نخست با مرکز موسیقی سازمان صدا و سیماست و سپس با سیدبهنام ابطحی. چون در شناسنامه‌ی اثر، تنها نام ابطحی‌ست که به عنوان صاحب اثر ذکر می‌شود. تغییر این است: بند مشهور «مهر تو چون شد پیشه‌ام / دور از تو نیست اندیشه‌ام»، تبدیل شده به «مهر تو چون شد پیشه‌ام / ایمان و دین اندیشه‌ام».