“عصبانی نشوید، حال خودم هم دارد بههم میخورد از این «نیم‌فاصله». درباره‌ی موضوع دیگری میخواهم بنویسم، درباره‌ی «قابیل» که یکساله شده و فاصلهاش تا پیامبری در نشریات ادبی اینترنتی آنقدر کم است که ترجیح دادم بگویم «نیم‌فاصله». و اما قابیل: هر اندازه که یوسف علیخانی در «شیوه»ی وبلاگنویسیاش به خطا رفت و غیرموفق نمود، با قابیل نه تنها از گذشتهی خود پشیمانی ابراز کرد که بسیار جبران کرد کاستیها را، بهخصوص پر کرد جای یک جای خالی بزرگ را که جای خودش بود. با تعریف شخصیام از نشریهی اینترنتی که پیش از این داده‌ام، قابیل سر تا پا یک نشریهی اینترنتی در عرصهی ادبیات است، و نه یک نشریهی ادبی در عرصهی اینترنت…”
متن کامل این یادداشت مرا می‌توانید در جشن‌نامه‌ی یک‌سالگی قابیل بخوانید. بیش از بیست یادداشت که همگی خواندنی‌اند در این جشن‌نامه منتشر شده، ولی برای آن‌ها که حوصله‌ی کم‌تری دارند، می‌توانم چند تا پیشنهاد بدهم. اول از همه ـ در کمال خودخواهی ـ یادداشت خودم را بخوانید که در آن شمار زیاد محسنات قابیل به چاقی ایرادهای کم‌شمار آن در شده! از یادداشت یوسف علیخانی، سردبیر قابیل هم که بگذریم، یادداشت همکار پشت‌پرده‌اش محسن بنی‌فاطمه را از دست ندهید که بسیار خلاقانه و دردمندانه است. فتح‌الله بی‌نیاز را هم اگر می‌شناسید، نوشته‌اش را از دست ندهید. اگر نمی‌شناسیدش هم از دست ندهید، چون موضوعی که به این بهانه طرح کرده، بسیار جدی، قابل‌تامل و تحلیلی‌ست. نوشته‌ی محمدهاشم اکبریانی را هم باید پیشنهاد کنم که بد جوری دست به دل‌مان گذاشته و انگشتش را بد جایی فرو کرده! نام‌آشنایان دیگری هم نوشته‌اند در این جشن‌نامه که خواهید دید. نظری هم اگر درباره‌ی هر کدام داشتید، پای‌اش بنویسید. سخن کوتاه؛ اگر روی هیچ‌کدام از لینک‌هایی که داده‌ام هنوز کلیک نکرده‌اید، نشانگر موس مبارک را ببرید روی لوگویی که می‌بینید و سبابه‌ی محترم‌تان را اندکی بفشارید!
