۳۰نما: آرش نیک‌پندار
آینه‌ی سینمای نسل دوم و سوم یا در واقع سینمایی که حاصل کار فیلمسازان پس از انقلاب بود… نه تنها نشان نداد که این سینما به چه اعتباری دست یافته، که سبب‌ساز یکی از بدترین دوره‌های جشنواره فیلم فجر در بیست و سه دوره‌ی گذشته بود. سینمایی بی‌جان، کم‌اثر و سست که در دایره تکرار و ممیزی سخت‌تر امسال، هیچ حرفی برای گفتن نداشت و با این‌که نام‌های مطرحش کم از هیچ کدام از دوره‌های قبل نداشت، اما حتا نتوانست شانه‌به‌شانه‌ی جشنواره بی‌ستاره‌ی بیست و یکم بایستد. در این مدت از جنجال‌های «به رنگ ارغوان» و حرف و حدیث‌های پیرامون آن فراوان گفته شده، پس، از نام ابراهیم حاتمی‌کیا و غیبتش می‌گذریم که اگر او بود، شاید جشنواره هم رونقی دیگر داشت اما دیگران در مبحثی تازه به نام “سینمای معناگرا” دست‌و‌پا زدند تا سیاست‌گذاری تازه مسئولان سینمایی، اصلی‌ترین دلیل ضعف بنیادین جشنواره باشد. [متن کامل]