سازمان میراث فرهنگی قصد دارد “کافه نادری” را به‌عنوان یکی از آثار ملی کشور ثبت کند، اما روزنامه‌ی کیهان حقایقی را درباره‌ی این کافه فاش کرده که عبارت است از:
– احمد شاملو در این کافه یک لیوان مشروب خورده.
– پاتوق اصلی “دواخوری” اکثریت روشنفکران نامدار پیش از انقلاب بوده.
– در دوران رضاخان، جایگاهی بوده برای عرضه‌ی فاحشه‌های چشم‌آبی لهستانی یا روسی‌تبار.
– پاتوق صادق هدایت نبوده.
– جلال آل احمد حتا یک بار هم در این کافه دیده نشده.
– باعث رواج انواع ابتذالات و اعتیادات در میان هنرمندان و اهالی قلم شده.
– در تمام سال‌های دهه‌ی چهل، محلی بوده برای رد و بدل کردن هروئین میان روشنفکران.
– هنرمندان بسیاری مثل فرهاد (خواننده‌ی فقید) در آن به دام اعتیا افتاده و نابود شدند.
– رژیم پهلوی با ارائه‌ی غذا و مشروب ارزان، آرمانگرایان اهل قلم را در این محل کنترل می‌کرده.
– روشنفکران جوان شهرستانی به‌خاطر ارزانی خدمات آن، به این جا می‌آمدند و اسیر آن می‌شدند.
– و از همه مهم‌تر این که احمد اللهیاری ( نویسنده‌ی مقاله‌ی مذکور در کیهان) جوانی زیبایش را در گوشه‌ی این کافه به آتش کشید و حالا درمانده و اسیر، چشم به پایان زندگی دوخته است.
یک پیشنهاد حیاتی
روزنامه‌ی کیهان پیشنهاد کرده که با توجه به این وضعیت، میراث فرهنگی دست از این اقدام بردارد، اما من معتقدم با این همه مصیبت جبران‌ناپذیر که در این کافه‌ی لعنتی بر جامعه‌ی روشنفکری ایران وارد شده، میراث فرهنگی حتما آن را به عنوان آینه‌ی عبرت نسل جدید و جوان روشنفکر ثبت نام ملی کند تا شاید چراغ راه آیندگان شود.