در نیایش‌های پیشوایان دینی، گاهی تکه‌های زیبایی هست که آدم را نگه می‌دارد. سرآمدشان در نیایش‌های علی(ع) و گفت‌وگوهای عاشقانه‌اش با خداست و پس از او، امام سجاد(ع). امروز این را دیدم از امام سجاد (ع):
خداوندا
من در کلبه‌ی فقیرانه‌ی خود
چیزی را دارم
که تو در عرش کبریایی خود نداری
من چون تویی دارم
و تو
چون خود نداری.