اعدام از ابتدای سِفرِ پیدایش تا امروز راهِ خود را از بطن تاریخ به لبه‌ی زندگی آدمی ادامه می‌دهد؛ از لبه‌ی تیغ سیاست تا لبه‌ی تیغ دین و مذهب. نوشاندن زهر، در آتش‌افکندن، حلق‌آویز‌کردن، صندلی الکتریکی، اتاق گاز، خفه‌کردن در آب، جوخه آتش، گیوتین، و بر صلیب‌کردن، نمونه‌های آزموده‌ی بشری تا امروز هستند که هربار به شکلی خشونت‌آمیزتر از پیش تکرار شده‌اند تا «عدالت» را به نام «قانون» و «شریعت» اجرا کنند.…
رمان «بیگانه»ی آلبر کامو امسال شصت‌ساله شد. بهترین رمانی نیست از بی‌شمار رمانی که خواندهام، اما خیلی سال پیش در جایی گفته بودم بی‌شک تأثیرگذارترین رمانی است که در عمرم خواندهام و حالا هم تکرار می‌کنم که «هنوز وقتی به آن فکر می‌کنم، لرزه…
برای نسل امروز سینمادوستان و یا جوانان تشنه‌ی تصاویر پر زرق و برق که مذاق دیداری‌شان با محصولات شرکت‌های درشت چندرسانه‌‌ای گره خورده، حتا تحمل یک فریم از فیلم‌های سینمای هنری دهه‌های پیش تحمل‌ناپذیر است، چه برسد که این نسل بخواهد به تماشای تجربه‌های…
منوچهر اسماعیلی یک صدا داشت و ده‌ها تن با همین صدا سخن گفتند؛ منوچهر اسماعیلی ده‌ها صدا داشت و یک تن به جای همه حرف زد. در انتهای یک مرداد تشنه صدایی خاموش شد که بخش شنیداری حافظه‌ی فرهنگی ما ایرانیان با آن ماجراها…
آخرین بار صدای سایه را همین اواخر تیرماه شنیدم که می‌گفت به مرگ بگویید منتظر من نباشد، سایه مرگ ندارد. راست می‌گفت؛ سایه مرگ ندارد و خاکسترش هم گَرد خاموشی نمی‌گیرد، همچنان‌که از اول هم که سترگ بود و بشکوه بود و کهن‌سال، هیچ…
درگذشت مصطفی فرزانه یا همان «م. ف. فرزانه»، که این‌گونه نامش بر کتاب معروف «آشنایی با صادق هدایت» نقش بسته، به‌معنای از میان رفتن یکی از آخرین شاهدان رنج‌های صادق هدایت است.…
رضا شکراللهی: یعقوب یادعلی سوم اسفند ۱۴۰۰ در بوستون آمریکا در ۵۱ سالگی بر اثر سکته‌ی قلبیِ ناگهانی درگذشت و با رفتنش پاره‌هایی بزرگ از خاطراتِ مشترک من با او، از کودکی و نوجوانی و جوانی، در خاک شد. یک روز گذشته است و…
هانا هورکا یک خواننده‌ی چکی بود که به‌تازگی درگذشت و چه‌جوری مردنش حقیقتاً تأسف‌بار بود. همین اول بگویم که ویدئوی پایینِ این نوشته یکی از معروف‌ترین ترانه‌های گروه قدیمی همین خواننده است؛ گروهی که از سال ۱۹۷۶ تشکیل شده و به اجرای ترانه‌های محلی…
ایران درودی با نوشتن از کارزار زندگی‌اش این امکان را به ما داده تا، با کلماتی واقعی و خودی، هم‌سفر او شویم. کلمات او قرار بود در «فاصله‌ی بین دو نقطه» تصویرگرِ داستانِ آمدن و رفتنِ یک انسان باشند، اما فراتر از نقطه‌ی پایان…
پرتو شریعتمداری: در آغاز کلمه بود. ماسک نبود. پیدا نمی‌شد؛ در آغاز پیدایش کووید. در داروخانه‌ها و فروشگاه‌ها که سراغش را می‌گرفتی، می‌شنیدی که «تمام شده. شاید اگر صبح خیلی زود آمده بودید می‌شد بخرید. حالا معلوم نیست کی بیاید». در خیابان صف‌های طولانی…