رضا شکراللهی: واکنش امروز امروز روزنامه‌ی همشهری به ماجرای نوازندگان خیابانی رشت و ویدئوی آزاردهنده‌ای که در چند روز اخیر دست‌به‌دست شد، واکنشی است قابل توجه و ستایش: سرمقاله‌ی علیرضا محمودی، دبیر گروه ادب و هنر، در صفحه‌ای اول با عنوان موسیقی در خیابان‌های…
حمیدرضا ابک: خواستم چیزی بنویسم درباره‌ی نمایشگاه تهمینه میلانی که امروز ظاهراً با تصمیم خودش تعطیل شد. فکر کردم و مشورت گرفتم. آن‌قدر همه‌چیز درین سرزمین پیچیده است که پرداختن به چنین موضوعی مثنوی هفتاد من کاغذ است. منصرف شدم. صرفاً چند سؤال مطرح…
پدر من از مردم تفرش و فراهان بود و در دوران زندگی سال‌ها در نواحی مختلف ایران به خدمات دیوانی و دولتی اشتغال داشت. مادرم از تویسرکان بود و مادرش از لرستان. یکی از خواهرانم در نیشابور به خانه‌ی شوهر رفته بود و دیگری…
داریوش محمدپور: آدمی‌زاده کشور و وطنش را می‌سازد یا وطن است که آدمی را می‌سازد؟ کدام اولویت دارد: انسان یا خاک؟ آدمی یا زمین؟ ملیت یا عزت؟ جایی در ادبیات و گفتار آدمیان مدرن – فارغ از شرقی یا غربی یا مسلمان یا غیرمسلمان…
اخیراً مدیران شبکه‌های یک و پنج را هم عوض کردند. این کلامِ مرتضی میرباقری، معاون سیمای سازمان صداوسیما، در مراسم معارفه را بخوانید تا دو نکته بگویم: «در آرایش رسانه‌ای جدید مدیران باتجربه در صف و مدیران جوان در ستاد قرار می‌گیرند. به این…
رضا شکراللهی: چند روز پیش فایل صوتی کوتاهی از دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی منتشر شد درباره‌ی زبان فارسی و زبان‌های محلّی که دستمایه‌ی شیطنت قرار گرفت. من نمی‌دانم کجای حرف‌های استاد شفیعی کدکنی توهین به لهجه‌ها و زبان‌های محلی بوده یا اصلاً حرف نادرستی…
در جهان ناصر ملک مطیعی خوشی‌های کودک‌مآبانه، سرمستی و ولنگاری و بی‌غمی راه نداشت. او مانند اسلاف خود فکر می‌کرد. همان پهلوانان و عیّاران بی‌هیاهویی که در شهرها و محلّه‌هایشان، حوزه‌های قدرت و قلمروها و شهرت خود را داشتند. باج‌خور و تَلَکه‌کن نبودند و…
آرمان ریاحی الف) کشف جنازه‌ی منتسب به رضاشاه در صحن حرم شاه‌عبدالعظیم حسنی پس از نزدیک به چهل سال ابهام یکی از مهمّ‌ترین و عجیب‌ترین خبرهایی بود که در این موقع می‌شد شنید. انگار تاریخ ـ هنوز معاصرـ را با همه‌ی زیروبم پر اعجابش…
علی قنواتی: این رشته‌توییت به دنبال قضاوت رفتار حاتمی‌کیا نیست. این که او حق داشت ناراحت باشد یا نه، و حتی اگر حقی داشت، رفتارش درست بود یا نه، موضوع اصلی این یادداشت نیست. باز هم می‌خواهم ریشه‌ی اتفاقات را شرح بدهم و از…
تمام زیرساخت‌ها فراهم است: کمی آجر و سیمان؛ چند مربی دانشگاه؛ مدیری «لایق» که از بالا نظارت کند؛ مدرک‌جویانی مصرّ و در آخر یک جیب پر پول که خرج همۀ این‌ها را بدهد. درعوض چشم زمین و زمان درمی‌آید که ما این‌همه تحصیل‌کرده داریم…