اگرچه رمان و داستان کوتاه یک ژانر عموما اروپایی است اما در مسیر تاریخ ادبیات، برخی از فرهنگها آن چنان این نوع هنری را بومی کرده و به اوج رساندهاند که اسلاف غربی خود را به حیرت واداشتهاند. از این دسته، خوانندگان ایرانی با آثار نویسندگان آمریکای لاتین و بزرگان آن مانند «خوان رولفو»، «گابریل گارسیا مارکز»، «ماریو بارگاس یوسا» و «کارلوس فوئنتس» آشنا هستند. اما این آشنایی در مورد نویسندگان ژاپنی بسیار کمتر است. نویسندگانی که از نظر ادبی به هیچ عنوان از نویسندگان نامبرده کمتر نیستند و از برخی جهات از همگنان غربی و آمریکای لاتینی خود جلوترند. «ریونوسوکه آکوتاگاوا»(خالق داستان راشومون)، «اوسامو دازایی»، «یوکیو میشیما» و «یاسوناری کاواباتا» چهار نویسنده بزرگ و کلاسیک ژاپنی هستند که جهان ادبیات را تکان دادهاند. اما از آن جایی که متاسفانه مترجمین و فعالان ادبی در ایران، بیشتر نگاه به و اروپا و آمریکا دارند، این نویسندگان در بیشتر موارد از چشم آنان پنهان مانده است. در حالی که محافل ادبی در مغرب زمین نیز به بزرگی این نویسندگان اذعان دارند. از میان این نویسندگان بزرگ ژاپنی، این کاواباتا بود که با گرفتن جایزه ادبی نوبل در سال ۱۹۶۸ جهان ادبیات را متوجه حرکت رو به رشد ادبیات ژاپن کرد. مطلب زیر را برادرم حسین شاهسواری تهیه کرده است که می‌نویسد و ترجمه می‌کند. [متن کامل]
بدون نظر