در سال ۱۳۳۴ رحیم موذن‌زاده‌ی اردبیلی کلام اذان را در گوشه‌ی روح‌الارواح بیات ترک اجرا می‌کند و علاوه بر دعاهایی که بین آن‌ها می‌آورد، لهجه‌ی محلی خودش را هم چاشنی آن می‌کند تا از آن پس هر بار که این اذان را می‌شنویم، روح‌مان پر بکشد تا ناکجاآباد و فارغ از مسلمان بود‌ن‌مان حتا، نگاهی به تیغ آفتاب ظهر بیندازیم و زیر لب چیزی بگوییم…
افسوس که سال‌هاست از شنیدن این اذان محروم شده‌ایم. صدا و سیما با پخش کامل این اذان مشکل دارد. سوای آن میرسلیم موذن‌زاده، یکی دیگر از اعضای این خانواده هم تا کنون بیش از ۱۱۰ برنامه در شبکه‌ی دوم تلویزیون ضبط کرده که آن‌ها هم در آرشیو دارند خاک می‌خورند و مرگ موذن‌زاده را انتظار می‌کشند تا مردم نعمت صدای نکره‌ی مداحان بی‌سواد و نان به نرخ روز را از دست ندهند. واقعا خیلی مایل‌ام بدانم رمز مخالفت اصحاب حکومت با موسیقی ایرانی چی‌ست؟ چه چیزی در این موسیقی هست که باعث حرمتش می‌شود اما موسیقی پاپ و جاز و… این چیز به‌خصوص را ندارد؟ حرمت تا این حد که اذانی را هم که اساسا فرمی آوازی دارد و بر اساس اصول آوازی اجرا شده، باید سانسور کرد و یک عرب کاسب را آورد تا با سلام و صلوات برایمان اذان بگوید و کلام شیعی آن را هم با ضرب چند دلار بیش‌تر در آن بگنجاند؟
باقی حرف‌های میرسلیم موذن‌زاده را این جا بخوانید. ضمنا کاست اذان آن‌ها سال‌هاست که در بازار موجود است. گفتم شاید بعضی‌ها بخواهند و ندانند.
بدون نظر