نفس عمیق

کتبی و شفاهی، صدای بعضی ها درآمد از خبر جانبدارانه ای که درباره ی شهبازی دادم. این توضیحات به نظرم لازم آمد:
۱- به هیچ وجه قصد دفاع از پرویز شهبازی و فیلم هایش را صرفا به خاطر رفاقت با او ندارم.
۲- معتقدم سینمای داخل ایران به خاطر سینماستیزی مسیولان در چنان وضع محتضری هست که اساسا ارزش بحث کردن نداشته باشد. واقعا هنوز کسی پیدا می شود که فکر می کند ما داخل کشور هم چیزی به نام سینما داریم؟
۳- شخصا ارزش فرهنگی خاصی برای فیلم های سینمایی که با رویکرد خارج از کشور ساخته می شوند ونیز انبوه فیلم های کوتاه حاضر در جشنواره های خارجی، قایل نیستم. چطور می توان برای این حجم انبوه کالای فرهنگی ارزش فرهنگی قایل شد وقتی که دامنه ی تاثیرگذاری اش بر جامعه ی ایرانی چیزی در حد صفر است؟ این سینما نهایتا ارزش اقتصادی دارد، آن هم نه منفعت عمومی که بیش تر در حوزه ی خصوصی فیلم سازان…
۴- واما پرویز شهبازی متهم است به عدم توجه به تماشاگران ایرانی، آن هم به تاسی از استادش کیارستمی. مستدل ترین پاسخ را چندی پیش خود کیارستمی به این نگرش انتقادی داد که از آن خبر دارید. درباره ی شهبازی هم فقط همین را خلاصه بگویم که مسافر جنوب را شبکه ی دوم تلویزیون تهیه کرد واز همین شبکه هم پخش شد. نجوا، فیلم دوم او هم بدانید که پس از چند سال همین چند ماه پیش تازه پروانه ی نمایش گرفت که البته این فیلم به قوت فیلم اول او نبود و البته هنوز هم به آن اکران نداده اند و اگر هم بدهند معلوم است که در چند سینما و به چه شکل خواهد بود. و بالاخره فیلم سوم او با نام نفس عمیق که این هم توسط ارشاد توقیف شده و از حضور در جشنواره های خارجی هم محروم است.اگر شهبازی دنباله روی کیارستمی ست، به نظر من در این مورد است که مثل او اهل شلوغ کردن نیست،-برخلاف پناهی که دراین باره ید طولایی دارد.
گمان می کنم اگر نفس عمیق را می دیدید دراین قضاوت خود که شهبازی به دنبال سینمای کیارستمی ست و برای تماشاگران ایرانی ارزش قایل نیست، تجدیدنظر می کردید…

عکس صحنه ای از فیلم مسافر جنوب

رمان”نفرین خاکستری” اولین رمان “مهسا محب علی” به بازار آمده و من که این رمان را به خاطر وظیفه ی ویراستاری ام، چندبار با دقت خوانده ام، حالا دیگر با چاپ شدن آن محذوری ندارم و می توانم نگاهم را به این رمان با شما درمیان بگذارم. پس تابعد…