یک) دکتر مهدی محسنیان راد را که می‌شناسید؟ چند روز پیش در یک همایش علمی گفت: “گستره‌ی دسترسی به اینترنت و به‌خصوص اینترنت پرسرعت باید برای همگامی با روند جهانی‌شدن در ایران افزایش یابد. اما در حالی‌که شرایط جهانی‌شدن، گسترش اینترنت را ضرورت بخشیده، متأسفانه با پول نفت، موبایل گسترش یافته است!”
دو) خانه‌ی جدید را که اجاره کردیم و اثاث را که کشیدیم و برای همه چیز که جا پیدا کردیم و اوضاع آپارتمان جدید که سامان گرفت، نشستم پای لپ‌تاپ و با سرعت لاک‌پشتی اینترنت دایل‌آپ، شروع کردم به جست‌وجو برای اشتراک ADSL در محله‌ی جدید. آی اس پ قبلی‌ام جواب داد که منطقه‌ی مخابراتی ما پورت آزاد ندارد. چاره‌ای نبود جز فسخ قرارداد قبلی. زنگ زدم گفتم: مودم امانی‌تان را پس بگیرید تا مشترک جایی دیگر شوم. گفتند: چون دو سال از آن گذشته، نمی‌شود. مودم ماند روی دستم. با ایشان بحث نکردم، آن‌ها هم از من عذرخواهی نکردند. گوشی را گذاشتم.
چون سرویس حجمی سرعت بالاتر از ۱۲۸ کیلو برای من به‌صرفه‌تر است، شروع کردم به زیر و رو کردن سایت‌ها. اینترنت دایل‌آپ بد کوفتی ست به خدا! فقط ده دقیقه طول می‌کشد جی‌میل باز شود، اگر بشود. خسته نشدم و گشتم. دو تا از آی اس پ‌های معروف گفتند سرویس حجمی ویژه دارند، ولی این سرویس مختص برخی مناطق تهران است و منطقه‌ی شما را شامل نمی‌شود. یکی دیگر را پیدا کردم. هم سرویس ویژه داشت، هم به منطقه‌ی من می‌خورد. زنگ زدم و درخواست سرعتِ بیش‌تر از ۱۲۸ کردم. گفتند: فقط اعضای هیأت علمی، پژوهشگران و یکی دو تا شغل دیگر. گفتم هیچ‌یک نیستم. گفتند پروانه کسب هم قبول است. گفتم مثلاً؟ گفتند مثلا حتا سوپرماکت. گفتم: شغل فرهنگی رسمی دارم و گواهِ آن کارت شناسایی معتبری ست که دارم. گفتند نه، نمی‌شود. گفتم یعنی هیجده سال سابقه‌ی رسمی کار فرهنگی من ارزش یک پروانه کسبِ بقالی هم ندارد؟ خندیدند به شوخی‌ام و گفتند: متأسفانه قانون به کاربر خانگی اجازه‌ی سرعت بیش‌تر از ۱۲۸ نمی‌دهد. من اما شوخی نکرده بودم، خیلی هم جدی گفته بودم؛ هرچند عاقبت حق دادم به ایشان، چون این، دستور مستقیم دولت است که بیش از یک سال است اجرا میشود.
نشستم به فکر کردن و تصمیم گرفتن. هیچ راه چاره‌ای نبود. دوباره آن‌لاین شدم و فرم درخواست یک آی اس پ بزرگ دیگر را اینترنتی را پر کردم و فرستادم. نوشته بودند، بلافاصله با من تماس می‌گیرند. بلافاصله با من تماس نگرفتند. دو روز بعد هم تماس نگرفتند. زنگ زدم. گفتند سرعت ۱۲۸ را با محدودیت ۳ گیگ در ماه، ماهانه نوزده هزار تومان ارائه می‌دهند. صدهزار تومان هم پول مودم بی‌سیم‌شان میشود با خرده‌ریزهای اطرافش که میشود صد و سی و پنج هزار تومان. گفتم: باشد. گفتند کپی اجاره‌نامه، کپی شناسنامه، کپی کارت ملی، کپی آخرین قبض تلفن و فرم درخواست را آماده کنید و خبر بدهید. گفتم: از وقتی خبر بدهم چه‌قدر زمان می‌برد؟ گفتند: پانزده تا بیست روز. گفتم: باشد.
حالا باید بروم مدارکم را آماده کنم و به فکر پول مودم جدید باشم. در اشتراک قبلی، ماهانه ده هزار تومان هزینه‌ی Adsl با سرعت ۵۱۲ می‌دادم، از این پس باید ماهانه نوزده هزار تومان بدهم برای سرعت ۱۲۸. ماهی نوزده هزار تومان برای یک اشتراک ساده‌ی محدودِ اینترنت، به نسبتِ قیمت‌های کشورهای همسایه‌مان هم خیلی خیلی زیاد است. قیمت اینترنت پرسرعت در ایران ۱۶ برابر قیمت آن در ترکیه است [+] و ۱۶ هزار برابر قیمت آن در مالزی؛ بله، ۱۶هزار برابر. [+]
دو سه هفته‌ای هم باید صبر کنم. احتمالاً می‌خورد به روز بعد از انتخابات ریاست جمهوری. اشکالی ندارد. فقط امیدوارم خبر اولِ روز بعد از رأی‌گیری این نباشد که رئیس دولت کنونی دوباره رئیس دولت شده است. باید کاری کرد. باید کاری بکنیم. باید بلند شویم و دیگران را هم بلند کنیم.
سه) مهدی محسنیان راد گفته است: “گستره‌ی دسترسی به اینترنت و به‌خصوص اینترنت پرسرعت باید برای همگامی با روند جهانی‌شدن در ایران افزایش یابد. اما در حالی‌که شرایط جهانی‌شدن، گسترش اینترنت را ضرورت بخشیده، متأسفانه با پول نفت، موبایل گسترش یافته است!”
چهار) چرا؟
بدون نظر