۰۷۹

نویسنده: سپینود ناجیان

بیا برویم به مزار

نشسته بود روبروی خانم منشی. خیره نگاهش می کرد. کار هرروزش بود. نگاهش گویا تمامی نداشت. اوایل با نگاه خشمگین خانم منشی سرش را پایین می انداخت. اما حالا دیگر خانم منشی حتی جواب سلامش را هم نمی داد. انگار فهمیده بود که او عاشقش است. اول عصبانی بود. اما حالا چی؟ خانم منشی حتی گاهی لوندی هم می کرد. گاهی ناخنهایش را سوهان می کشید. کتاب می خواند. پای تلفن با دوستانش قهقهه خنده سرمست از خوشی سرمی داد. او هم به خنده اش می خندید. خوشحال بود از خوشحالیش. یک بار خانم منشی تصادف کرده بود. دیر آمده بود. همیشه خبر می داد ولی نه آن روز. نگرانش بود. آمد. پریشان بود. می لرزید. یک لیوان آب خواست. از جا پرید. لیوان آب زلال و خنکی به دستش داد. گوش تیز کرد تا وقتی خانم منشی برای مدیرعامل توضیح می داد، او هم حالیش بشود. مدیرعامل گفته بود” ماشینتان را بیاورید داخل” و داد زده بود “مصور! بپر در پارکینگ رو برای خانوم باز کن…”
دوید. با هم توی اسانسور بودند. سرش پایین بود. بوی عطر خانم منشی مستش کرده بود و جرات نمی کرد سربالا کند و او را نگاه کند. اما صدای نفس کشیدن غیرعادی خانم منشی وادارش کرد اشکهای او را که با ته مانده غرورش می خواست پنهان کند، ببیند. یاد زنش افتاد وقتی که زائر،پسرشان، روی مین رفته بود. اشکهای زنها مثل هم است. فرقی نمی کند مال کجا باشند. دلشان مثل دل گنجشک است. باید یک چیزی به خانم منشی می گفت. کاش می شد سرش را بگیرد و نوازشش کند. رفته بود توی فکر که آسانسور با صدا خورد زمین و رسید به پارکینگ… زیر لبی گفت”حالا ناراحت نباشین… ” و خانم منشی چه نگاه غمگینی برای اولین بار به چشمانش هدیه کرد. جانش سوخت. مثل مزرعه های خشخاش که زمانی با بغض و نفرت آتششان زده بود.
خانم منشی را زیر برقع می دید. قشنگ می شد. آخر چشمان درشت و زیبایی داشت که از پشت تور برقع می شد که برق بزنند. تا آن روز در آسانسور، نشده بود که آنقدر به زنی نزدیک شود. بعد زینت که خاکش سبز، زن که می گفت یاد سایه درختان میوه روستای کودکیش می افتاد که بعد از کار زیر آفتاب سوزان زمین ، عرقش را درجا خشک می کرد و از زیر پیراهن نوازشش می کرد. زن نعمت بود. زن مهربانی بود. و زن خوشگل بود. و خانم منشی از همه سر بود. خوش خوشانش بود و همین که می توانست سیر نگاهش کند بسش بود.
اما نه! بس نبود. می خواست با او حرف بزند. می خواست نشان دهد که سواد دارد و روزی برای خودش کسی بوده. می خواست شعرهایش را برای خانم منشی بخواند. و او گونه هایش سرخ شود. فردا توی روزنامه صبحی که هر روز برای خانم منشی می خرد می نویسد. این از همه بهتر است. شعر می نویسد. برایش می گوید که چقدر صدای خنده هایش را دوست دارد. می نویسد که بعد از ساعت کاری ، وقتی دراز می کشد ، اصلا نمی فهمد ولی دائم به او فکر می کند. به قدش. به اندامش. به چشمهای درشتش که سرمه می کشد. و به لیوانهای چای وقتی می خواست بشویدشان. اینکه دلش نمی آمد جای لبهای قرمز شده از ماتیک خانم منشی را از لبه آنها پاک کند. یک بار هم برای خودش در لیوان او چای ریخته بود و از همانجا… چه مزه داده بود. ولی نمی نویسد از اینکه شبها بغلش می کند. از اینکه در خیالش او را فشار می دهد تا برجستگی پستانهایش را روی سینه ستبر و ارتشی اش حس کند… که اگر اینها را بگوید خانم منشی می رمد. ولی به او می گوید که با هم عقد کنند. صیغه شرعی بخوانند. برایش از آن النگوهای صدادار می خرد و صدتا سکه مهرش می کند. اگر این این امریکای لعنتی زودتر بجنبد و کابل را آباد کند، دستش را می گیرد و با خود می برد تا دیگر کار نکند، تا دیگر مدیرعامل جرات نکند برای یک غلط  توی یک نامه سرش داد بزند. خانم منشی خانم بود و باید خانمی می کرد. نباید دیگر اشک می ریخت. باید بانوی کابل می شد.
کابل کابل. . یاد صادق و جمعه و ممدحسین افتاد. وعبدالله که مجنون شد. پسرغریبی بود. موهایش را مدل غربی می زد و آهنگهای غربی گوش می داد. یک بار با پسر بساز بفروششان که توی الهیه برج می ساخت؛ چرس یا نمی دانست چی ، کشیده بود. چاقویی برداشته بود و روی همه ماشینهای مدل بالا می کشید و داد می زد” می کشم… همتانه می کشم… برید کنار می کشم… بیا جلو می کشم… ” و مصور دویده بود جلو. آخر او ارتشی بوده و جوانترها با روسها توی کوهها جنگیده بود. افت داشت از عبدالله بخورد. دست عبدالله ناغافل گرفت و د پیچاند و تا آن وقتی که اشک او را ندید ول نکرد. بعدها شنید که بردندش بیمارستان مجنونها. بعد هم که فرستادندش افغانستان، روستاشان، حالا راست یا دروغ، شنیده بود که زن برادرش را بی آبرو کرده بود و زن بدبخت با چهار بچه خودش را نفله کرده بود… .
فردا در روزنامه خانم منشی می نوشت. خدا را گوه می گرفت که دوستش دارد و خوشبختش می کند.

***
“کدوم کتاب بود. از اون افسانه های عاشقونه. انگاری یه کچلی بود که عاشق یه شاهزاده خانومی میشد. یا یه چوپونی. خواب شاهزاده خانومه طلسم شده بود. پسره ، نوکرش، خوابشو پس می گرفت و عاشقش می شد. خیلی ساده عاشقش می شد. “
خنده اش گرفت “بلا به دور. عاشق مصور. آبدارچی. افغانی…” خنده ای سر داد. سنگینی نگاه مصور سایه انداخته بود بر سرش. دارد نگاهش می کند. مثل همیشه. خیره. شانس نداشت. آنی که باید، محلش نمی گذاشت. حالا این مردک… فکر کرد” لابد یکی هم عاشق مصوره و حالا ناراحت از اینکه مصور عاشق یکی دیگه است و بهش محل نمی ذاره. آره دیگه همه مثل هم اند. میچرخه. این اونو می خواد و اون یکی دیگه رو”
زنگ زدند.
ـ الووووو بفرمائین…
صاحبخانه بود. اینجا هم دست از سرش برنمی داشت. دیشب سر و صدای خانه زیاد بود. مهمان داشتی. کرایه را زیاد کن. پول پیش را اضافه کن. شبها دیر می آیی. در را قفل نکرده بودی… .
ـ نمی شه… نمی تونم. بعله شما صحیح می فرمائید ولی کف دست که مو نداره… لطفا مودب باشید.
زیر چشمی مصور را پایید.
ـ ندارم… هرکاری می خوای بکن…
صدایش بلند شده بود. مستاصل، سنگینی نگاه مصور را مثل همیشه حس کرد. گوشی را که کوبید روی تلفن ، با اخم به مصور گفت”یه چایی بیار. پررنگ…” و فکر کرد که چکار کند. کاش می شد گریه می کرد. اگر این مردک نبود. سایه مصور بالای سرش بود. یک چای لیوانی بزرگ و یک شکلات و چند عدد نقل کنارش. نفسی از سر بیچارگی کشید. لیوان چای را برداشت و بقیه را با غیظ پس زد.
نقلها چشمک می زدند. یکی را یواشکی برداشت. مزه داد. صدای مدیرعامل بلند شد”خانم بیا ببینم…” باز چه شده بود. روپوشش را صاف کرد و… “بله”
ـ خانوم شما هنوز نفهمیدین فرق «سی اند اف»* با «اف او بی»* توی حمل و نقل دریایی چیه؟ این بیمه نامه باربری سرتا پا اشتباهه می دونید چقدر زمان رو تاحالا از دست دادیم و از حالا به بعد برای اشتباهات بچگانه شما باید از دست بدیم… و در ضمن شما باید این فرم رو با تایپ برقی پر کنید…
ـ ولی من زیاد خوب بلد نیستم… اون دیگه قدیمی شده…
ـ شما چی بلدید خانوم؟ چی؟… یه تجدیدنظری در کارتون بکنید. برای ما فقط خرج یه آگهی دادن به روزنامه هاست اما فکر نکنم برای شما بیارزه که…
فرمها را گرفت و لب ورچید. آمد و سرجایش نشست. مصور برعکس همیشه سرش پایین بود. خدایا خسته بود از اینهمه خفت و خواری. دهانش خشک شده بود. چای یخ کرده بود. نقلها به هم چسبیده بودند. تقویم بیستم برج را نشان می داد و او یک ریال هم نداشت. کفش می خواست. ابروهایش ناجور درآمده بود. شلوار می خواست و یک پالتو برای زمستان. یک قوری با کتری از آن قهوه خوریها می خواست. عشق می خواست. آغوش می خواست. زد زیر اشک. آرام می آمدند پایین و از شیار لبهایش یک راست می رفتند توی دهانش. زشت شده بود. حتما ریملش ریخته بود و الان صورتش سیاه بود. کاش مصور سرش پایین باشد. اما سایه مصور بالای سرش بود. دستش را دراز کرده بود تا لیوان چای و نقلها را ببرد. سرش را بالا کرد و صاف توی چشمهای مصور نگاه کرد. خیره. دستش را برد طرف نقلها. مصور دستش را گرفت. پس نکشید. دماغش را بالا کشید و آرام زمزمه کرد” منو با خودت می بری؟…

* اصطلاحات بازرگانی خارجی در رابطه با حمل و نقل دریایی و چگونگی پرداخت و دریافت (FOB & C&F)