«شاعر در آیینه» نام برنامه‌ای ست از گروه ادب و هنر رادیو فرهنگ که هر دوشنبه ساعت ۱۶ پخش می‌شود. هفته‌ی پیش به مناسبت سالروز درگذشت رهی معیری (۱۰ اردیبهشت ۱۲۸۸ ـ ۲۴ آبان ۱۳۴۷) در ویژه‌برنامه‌ای به همین مناسبت، صدای شعرخوانی این شاعر و ترانه‌سرای نامدار پخش شد. و چه صدای نافذ و چه لحن عاشقانه‌ای دارد رهی معیری وقتی غزل «حصار عافیت» را می‌خواند. به‌خصوص که تمام تأکیدهای اصلی را نه بر ابتدای ردیف‌ها که بر انتهای قافیه‌ها می‌گذارد. بشنوید.
نسیم وصل به افسردگان چه خواهد کرد / بهار تازه، به برگ خزان چه خواهد کرد
به من که سوختم از داغ مهربانی خویش / فراق و وصل تو نامهربان چه خواهد کرد
سرای خانه‌به‌دوشی حصار عافیت است / صبا به طایر بی‌آشیان چه خواهد کرد
ز فیض ابر چه حاصل گیاه سوخته را / شراب با من افسرده‌جان چه خواهد کرد
مکن تلاش که نتوان گرفت دامن عمر / غبار بادیه با کاروان چه خواهد کرد
به باغ خُلد نیاسود جان عِلوی ما / به حیرتم که در این خاکدان چه خواهد کرد
صفای باده‌ی روشن ز جوش سینه‌ی او ست / تو چاره‌ساز خودی، آسمان چه خواهد کرد
به من که از دو جهان فارغم به دولت عشق / رهی، ملامتِ اهل جهان چه خواهد کرد
در ابتدای بریده‌ای که از این برنامه می‌‌شنوید، صدای زنده‌یاد اسماعیل نواب صفا هم پخش می‌شود که خود از بزرگ‌ترین ترانه‌سرایان ایران بود، و از سال ۱۳۱۷ می‌گوید، یعنی نخست‌بار که «شد خزان» رهی معیری را شنید و از ان پس شد ره‌پیمای راهی که رهی راهنمایش بود.
این پست را تقدیم می‌کنم به دوست سودازده‌ام، علیرضا اخوان.
و سپاس‌گزارم از نیلوفر زندیان، دوست بزرگوارم و از معدود مدیران فرهیخته و صاحبدل رادیو فرهنگ.
بدون نظر