پاس‌وران و صاحبان محتوای کشور!

از روز سه‌شنبه که نیروی انتظامی اعلام کرده، از این به بعد در سراسر کشور به جای واژه‌ی «پلیس» از واژه‌ی «پاس‌ور» استفاده می‌شود، بنا به طبع طناز ایرانی‌ها به وفور می‌بینیم که مردم با چسباندن «پاس» و «ور» به هم و خواندن آن به‌سان «پاسور»، چه شوخی‌ها که نکرده‌اند و چه بازار خنده‌ها که راه نینداخته‌اند! بسیار پیش آمده که مردم در مقابل یک‌واژه‌ی جدید در برابر واژه‌ای که سال‌ها به کار برده‌اند، مقاومت یا طنازی کرده‌اند؛ اما این بار ماجرا کمی فرق دارد.

یکی آن که مصداق واژه‌ی جدید، «پلیس» است که در نه ماه اخیر، بار عاطفی بسیار متفاوتی برای جامعه‌ی ایران پیدا کرده و می‌توان حس کرد که غلظتِ این خنده‌بازار، ریشه در واکنش درونی ایشان به مصداق ماجراست. دیگری این که آن‌چه دست‌مایه‌ی طنازی و هجو‌های این‌چنینی شده، قرابت شکلی کلمه‌ی «پاس‌ور» با چیزی ست که دقیقاً از منظر پلیس ایران، هم نمونه‌ی سنتی و دیرپای یک کالای غیرقانونی ست و هم از نگاه تعصب‌آمیز متشرعان، آلت «قمار».

مقصودم این است که اکنون ما با صرفاً مقاومتِ همیشگی و معمول در برابر یک واژه‌ی جدید روبه‌رو نیستیم، بل‌که این واژه، با گویشی متفاوت که قطعاً در میان مردم رواج خواهد یافت، به‌خودی خود تعریف جدیدی از نگاه مردم به پلیس ایران به دست خواهد داد که دیگر هیچ تناسبی با اقتدار، پاس‌داشت قانون و نظم و امنیت‌بخشی نخواهد داشت! [متن کامل خبر را حتماً بخوانید]

از این که بگذریم، دیروز هم خواندم که قرار است یک طرح بزرگ اینترنتی اجرا شود که «ظاهراً» کار خوبی به نظر می‌رسد و کاری به جزییات آن ندارم، ولی اسم این طرح را خودتان بخوانید و لبخند بزنید: پورتال طرح «کنسرسیوم صاحبان محتوای کشور» راه‌‌اندازی می‌شود.

پی‌نوشت:
دقیقه‌ای پس از انتشار این متن، متوجه شدم که حدود یک ساعت پیش این خبر منتشر شده که واژه‌ی «پاس‌ور» که با پیشنهاد نیروی انتظامی به تصویب آیت‌الله خامنه‌ای رسیده بود و اعلام عمومی شد، پس از نامه‌ی فرهنگستان زبان و ادب فارسی به رهبر، از دور خارج شد و قرار شد به جای پلیس، همان پلیس گفته شود.