اگر مرزِ باریکِ بینِ بودن و نبودن را باور داشته باشیم، امروز، این بیست و سوم مهرماه ۱۳۹۸، دیرترین زمان ممکن برای نوشتن از حسین دهلوی است. او حالا دیگر سراسر نبودن است. اما اگر دلخوش باشیم به آن تصعیدهای هنرمندانه که ناکامی‌ها و…
رضا شکراللهی: دیروز ۱۱ فروردین ۱۳۹۸، مراسمِ نخستین دوره‌ی جایزهی مؤسسه‌ی بین‌المللیِ موسیقیِ آقاخان در موزه‌ی گولبنکیانِ لیسبونِ پرتغال با حضور برگزیدگان و مهمانانی از چهارگوشه‌ی دنیا از جمله ایران برگزار شد. در این مراسم خودِ آقاخان (عنوانِ کامل: حضرتِ والا کریم آقاخان) نیز حضور…
رضا شکراللهی: نمی‌دانم اگر محمدرضا لطفی زنده بود و محمد معتمدی ازش می‌پرسید بروم آلبوم تازه‌ام را در «سازمان اوج» دربیاورم، لطفی به او چه می‌گفت. این را هم نمی‌دانم که اگر لطفی الان زنده بود، آیا اصلاً محمد معتمدی را می‌پذیرفت تا راهی…
زخم‌ها همیشه تازه می‌مانند، مثل گل‌هایی که آب‌شان بدهی. و شاید روح ۱۳۸۹ آنجا بود که همیشه اسم تو بوده، اول و آخر حرفام، بس که اسم تو رو خوندم، بوی تو داره نفسام…
فکر کن ما در گذشته ایستاده‌ایم، سال‌ها پیش از ۱۳۸۸. در ابتدای این مرور چهل‌ساله شاید. و تو قرار است از ۱۳۵۸ برایم سی سال بعد را ترسیم کنی. بگو. می‌شنوم…
سال۱۳۷۱ در موسیقی دستگاهی ایران، سال ایرج بسطامی است. بسطامی همراه با گروه دستان و در رأس‌شان حمید متبسم، آلبوم «بوی نوروز» را منتشر کردند. هم بسطامی صدایی تازه با وسعتی کم‌نظیر در فضای موسیقی کلاسیک ایرانی بود که پشتوانه‌ی شاگردی محمدرضا شجریان را…
صفحه‌ای در روزنامه‌ی همشهری منتشر می‌شود با عنوان «درنگ»، برای بازخوانی تاریخ چهل‌ساله‌ی فرهنگ و هنر در چهل روز. روایت موسیقایی این چهل سال بر عهده‌ی سحر سخایی است که در پی کشف و روایتِ موجزِ روح زمانه‌ی هر سال از دل یک اثر…
سحر سخایی در این روایت‌ها از موسیقی ایران، در پی کشف و روایت روح زمانه‌ی هر سال از دل یک اثر یا آلبوم موسیقی است؛ هر روز یک اثر به‌نمایندگی از یک سال. تا امروز پنج شماره از آن‌ها منتشر شده که می‌توانید آن‌ها…
رضا شکراللهی: واکنش امروز امروز روزنامه‌ی همشهری به ماجرای نوازندگان خیابانی رشت و ویدئوی آزاردهنده‌ای که در چند روز اخیر دست‌به‌دست شد، واکنشی است قابل توجه و ستایش: سرمقاله‌ی علیرضا محمودی، دبیر گروه ادب و هنر، در صفحه‌ای اول با عنوان موسیقی در خیابان‌های…
داریوش محمدپور: سهراب پورناظری، هنرمند جوان خوش‌ذوق، مصاحبه‌ای کرده و در آن، بعد از تقریباً چهار دهه از عمر ـ یا در واقع پایان کانون چاووش ـ زبان به انتقاد از آن گشوده است. خلاصه‌ی حرفش این است: کانون چاووش، هنرمندانِ سرشناس آن دوره،…