زخم‌ها همیشه تازه می‌مانند، مثل گل‌هایی که آب‌شان بدهی. و شاید روح ۱۳۸۹ آنجا بود که همیشه اسم تو بوده، اول و آخر حرفام، بس که اسم تو رو خوندم، بوی تو داره نفسام…
فکر کن ما در گذشته ایستاده‌ایم، سال‌ها پیش از ۱۳۸۸. در ابتدای این مرور چهل‌ساله شاید. و تو قرار است از ۱۳۵۸ برایم سی سال بعد را ترسیم کنی. بگو. می‌شنوم…
سال۱۳۷۱ در موسیقی دستگاهی ایران، سال ایرج بسطامی است. بسطامی همراه با گروه دستان و در رأس‌شان حمید متبسم، آلبوم «بوی نوروز» را منتشر کردند. هم بسطامی صدایی تازه با وسعتی کم‌نظیر در فضای موسیقی کلاسیک ایرانی بود که پشتوانه‌ی شاگردی محمدرضا شجریان را…
صفحه‌ای در روزنامه‌ی همشهری منتشر می‌شود با عنوان «درنگ»، برای بازخوانی تاریخ چهل‌ساله‌ی فرهنگ و هنر در چهل روز. روایت موسیقایی این چهل سال بر عهده‌ی سحر سخایی است که در پی کشف و روایتِ موجزِ روح زمانه‌ی هر سال از دل یک اثر…
سحر سخایی در این روایت‌ها از موسیقی ایران، در پی کشف و روایت روح زمانه‌ی هر سال از دل یک اثر یا آلبوم موسیقی است؛ هر روز یک اثر به‌نمایندگی از یک سال. تا امروز پنج شماره از آن‌ها منتشر شده که می‌توانید آن‌ها…
رضا شکراللهی: واکنش امروز امروز روزنامه‌ی همشهری به ماجرای نوازندگان خیابانی رشت و ویدئوی آزاردهنده‌ای که در چند روز اخیر دست‌به‌دست شد، واکنشی است قابل توجه و ستایش: سرمقاله‌ی علیرضا محمودی، دبیر گروه ادب و هنر، در صفحه‌ای اول با عنوان موسیقی در خیابان‌های…
داریوش محمدپور: سهراب پورناظری، هنرمند جوان خوش‌ذوق، مصاحبه‌ای کرده و در آن، بعد از تقریباً چهار دهه از عمر ـ یا در واقع پایان کانون چاووش ـ زبان به انتقاد از آن گشوده است. خلاصه‌ی حرفش این است: کانون چاووش، هنرمندانِ سرشناس آن دوره،…
رضا شکراللهی: رفیق نازنین‌مان، میرزاده، در توئیتر یادآوری کرد که شعر ایران ای سرای امید در کتاب فارسی کلاس پنجم با غلط منتشر شده است. چرخی زدم و دیدم انگار اشتباهی است فراگیر، به‌خصوص در بندِ پایانی آن. متن کامل و درستِ این ترانه‌ی میهنی مشهور…
ترانه‌ی غروب کوهستان ناهید دایی‌جواد را اول‌بار ۲۴ سال پیش شنیدم. از ترانه‌هایی است که توی گنجه‌ی موسیقی‌ام نگهش می‌دارم و به این‌سادگی بیرونش نمی‌کشم. امروز، از صبح که چشم باز کرده‌ام، دیدم بعد از حدود هفت سال، باز دارم آن را زمزمه می‌کنم.…
وقتی از چیزی بیشتر از حد انتظارم کیفور می‌شوم، از تعریفِ کیفوری خودم سر باز می‌زنم. شاید از خودخواهی محض یا شاید هم از ناتوانی در بیان. شبیه معتادانی که نشئه می‌شوند و وقتی ازشان می‌پرسی کیف احوال؟ نهایت سر بالا می‌اندازند و درمی‌مانند…