سپیده گرگانی: بیست سال پیش در چنین روزی، ۱۶ خرداد ۱۳۷۹، هوشنگ گلشیری در بیمارستان «ایران‌مهر» تهران در ۶۳ سالگی درگذشت. دو سال پیش از آن، در پاییز ۷۷ که ناچار شد پیکر دو تن از دوستانش را که در قتل‌های زنجیره‌ای کشته شده…
تیرماه ۱۳۹۳ بنیاد ادبی گلشیری اعلام کرد تصمیم گرفته برگزاری این جایزه را به دلیل کمبود منابع و نیروی انسانی متوقف کند. اما آیا این دلیل قانع‌کننده‌ای است؟ واقعیت ماجرا چیست و حالا که چند سالی گذشته، می‌شود از رازهای این تعطیلی پرده برداشت؟…
مجموعهداستان اولدر بخش مجموعهداستان اول منتشرشده در سال‌های ۸۸ و ۸۹ (از نویسنده‌هایی که پیش‌تر مجموعهداستان منتشر نکرده‌اند) با داوری کامران بزرگ‌نیا، مجتبا پورمحسن، علی خدایی و امیرحسین خورشیدفر از میان نامزدهای این بخش: «آستین‌های رنگی» تایماز افسری، «پرتره‌ی مرد ناتمام» امیرحسین یزدان‌بد، «خواب…
با جمع‌بندی امتیازهایی که دو گروه ارزیابان و نظردهندگان به آثار داده بودند، از میان مجموعه‌داستان‌های دو سال ۱۳۸۸ و ۱۳۸۹ و رمان‌های منتشرشده در سال ۱۳۸۹، آثاری که به حد نصاب تعیین‌شده رسیده و بالاترین امتیاز را آورده‌اند به عنوان نامزدهای این دوره…
در آخرین روزهای سال ۱۳۸۸ که برای جوایز ادبی هم سالی بود دشوار، جایزهی هوشنگ گلشیری سرانجام برترین مجموعه داستان‌های نهمین دوره‌اش را اعلام رسانه‌ای کرد، با این امید که با فراهم آمدن امکان برگزاری مراسم عمومی، در بهاری که در راه است جشن داستان…
با به پایان رسیدن مرحله‌ی نخستِ نهمین دورهی جایزهی هوشنگ گلشیری و جمع‌بندی امتیازهایی که نظردهندگان مرحله‌ی اول به ۴۳ مجموعهداستان منتشرشده در سال ۱۳۸۷ داده بودند، آثار زیر به مرحله‌ی دوم جایزه راه یافتند. در این مرحله، داوران منتخب بنیاد، این آثار را…
سال گذشته، در ادامـه‌ی روندی که چندسالی ست شاهد آن هستیم، کم و کیف آثار داستانی ایرانی به دلیل خیل آثار مانده در ممیزی و نیز افت ارزش‌های ادبی برخی از آثار مجوزیافته به دلیل «حک و اصلاحات» و حذف و تغییرات بی امان…
خوابگرد قدیم
ظاهراً شهر بی‌محتسب است
ظاهراً شهر بی‌محتسب است
اندر بی‌ادبی‌های پیرامون جایزهی ادبی گلشیری
سال هشتاد و سه، نظرسنجی کوچکی کردم در مورد معتبرترین جایزه ادبی ایران، میان صد نفر از کتاب‌خوان‌های حرفه‌ای. در آن نظرسنجی، کسانی کتاب‌خوان حرفه‌ای اطلاق می‌شدند که در سال بیش از بیست رمان و مجموعه داستان ایرانی می‌خوانند. نتیجه این که پنجاه و…
جمشید مشایخی را نمی‌شد دوست نداشت و احترام نکرد. بازیگری پرکار که گویی همیشه‌ی خدا و از ازل پیر بود. در سال‌های آخرِ عمر خاطری رنجیده داشت و گاه سخنی می‌گفت یا رفتاری می‌کرد که ظاهراً دور بود از شأنِ شمایلِ برساخته‌ی خودش. اما…
رضا شکراللهی: وطن کجاست که آوازِ آشنای تو چنین دور می‌نماید؟ این سؤالِ شاملو، فارغ از بافتِ شاعرانه‌اش، پیچیده‌ترین پرسشی است که در میانسالی یقه‌ام را چسبیده. وطنِ من زبانِ من است؟ یا، به‌تعبیرِ احسانِ یارشاطر با آن‌همه دورافتادگیِ زمانی و مکانی از خاکِ…
