آتوسا افشین نوید: در طی ده سال تدریسم در مدارس تهران متوجه شدم بدون داشتن این مهارت‌های ساده و در عین حال زیربنایی ما موفق به انجام چند کار مهم که نقش کلیدی در توسعه دارند نمی‌شویم؛ اول نمی‌توانیم با هم حرف بزنیم. دوم نمی‌توانیم حل مسئله کنیم. لازمه‌ی حل مسئله قبل از تحلیل، خوب فهمیدن مسئله است. سوم نمی‌توانیم منتقد سازنده باشیم. لازمه‌ی نقد کردن توان تحلیل درست است. و چهارم نمی‌توانیم خلاقانه فکر کنیم و راه‌کارهای جدید بسازیم، لازمه‌ی خلاقانه فکر کردن، دید خوب، تحلیل خوب و شجاعت است.
کتاب «یک، دو، سه، نویسندگی» کتاب آموزش گام به گام داستان‌نویسی ست، اما هدف کتاب آموزش داستان‌نویسی نیست. به عبارت دیگر کتاب قصد ندارد در نهایت نویسنده تربیت کند. بل‌که قصد دارد به نوجوان یاد بدهد چه‌طور اطرافش را ببیند، چه‌طور در باره‌ی آن‌چه دیده حرف بزند، چه‌طور تحلیل کند، چه‌طور اتفاقات را بفهمد و در نهایت چه‌طور نگاه خلاقی به تجربیاتش داشته باشد.
داستان‌نویسی در حقیقت ابزاری ست که امکان آموزش مهارت‌های دیدن، شنیدن، تحلیل کردن و خلاقانه نگریستن را فراهم می‌کند. برای همین هم کتاب مانند کتاب‌های معمول داستان‌نویسی، آموزش عناصر داستانی نیست. در باره‌ی انواع داستان حرف نمی‌زند. در مورد تمرین نوشتن برای نوشتن حرف نمی‌زند. بل‌که نوشتن را بهانه‌ای برای فراهم کردن شرایط لازم “فکر کردن” می‌داند.
پ.ن: گزارش کامل روند نگارش و تألیف این کتاب ارزشمند را در این‌جا بخوانید. و پیشنهاد می‌کنم این کتاب را که نشر افراز منتشر کرده، برای آموزش نوجوانانِ دور و بر خود یا حتا برای مطالعه‌ی خودتان تهیه و به دیگران هم معرفی کنید.
بدون نظر