خوابگرد قدیم

گفت‌وگو با طعم «واو»!

۲۱ آبان ۱۳۸۹

تا وقتی آیین گفت‌وگو ندانیم یا پایبندِ آن نباشیم، این غلط فراگیر هم درمان نخواهد شد که «گفت‌وگو» را هی می‌نویسیم «گفتگو» تا موقع خواندن و گفتنش هم بگوییم «گفتِگو»!

گو این که این ایراد در متن‌های ما باقی خواهد ماند تا وقتی که یاد نگیریم «گفت‌وگو» آیین دارد و بند نخست آیین‌اش به همان «واو» وسطِ آن مربوط می‌شود که یعنی، بگذار بگوید و خوب بشنو و تلاش کن بفهمی چه می‌گوید و حرفش که تمام شد، لختی تأمل کن و بعد، تو بگو. این که حرفش را خوب نشنوی و شاش داشته باشی که حرف خودت را به کرسی بنشانی، نتیجه‌اش می‌شود چسباندن بی‌تأمل حرف خودت به حرف «دیگری»؛ چسباندنی تیز و برّنده، و این یعنی همان «گفتگو»ی بی‌واو که در میان ما از «گفت‌وگو» بسیار بیش‌تر رواج دارد و با آن مأنوس‌تریم!

پس تا آن زمان، ویراستارن ناچارند دائم پا پیش بگذارند و این «واو» گمشده‌ی مفلوک را بنشانند میان «گفت» و «گو».

پ.ن:
فارغ از بحث معنوی ماجرا (!)، غلط‌هایی دیگر از این دست را برمی‌شمارم:
«مشتِمال» به جای مشت‌ومال
«جستِجو» به جای جست‌وجو
«شستِشو» به جای شست‌وشو
«دور بر» به جای دور و بر
«ریخت پاش» به جای ریخت‌وپاش
«رفت‌روب» به جای رفت‌ و روب
بقیه را هم خودتان اضافه کنید، بی‌گفت‌وگو یا با گفت‌وگو!



آدرس فید مطالب خوابگرد
https://www.khabgard.com/rss.asp
آدرس فید لینکده‌ی خوابگرد
https://www.khabgard.com/linksrss.asp

این مطالب را هم خوانده‌اید؟

بدون نظر

شما هم نظرتان را بنویسید

Back to Top